(πολιτική ανάλυση www.epikairo.gr)
Ο ΓΑΠ ζήτησε και πήρε την ψήφο εμπιστοσύνης. Όχι για να συνεχίσει να κυβερνά αλλά για να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αυτή είναι η αλήθεια και την απέδωσε εύστοχα η Βάσω Παπανδρέου ως ψήφο εντολής. Εντούτοις, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω, μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας δε θα είναι βιώσιμη και παρά την πολύ καλή ομιλία-παρουσία του στη βουλή, μία μονοκομματική συνέχεια με τον Παπανδρέου επικεφαλής είναι ανέφικτη. Όχι γιατί δεν πρεσβεύει όσα χρειάζεται τούτη τη στιγμή η Ελλάδα για να προχωρήσει αλλά διότι η απομάκρυνσή του αποφορτίζει την ένταση, αποκλιμακώνει τις κοινωνικές αναταραχές και δίνει χρόνο στη χώρα. Ναι, πρόκειται για θυσία, εντελώς άδικη μα ίσως απαραίτητη.
Υπάρχει, άραγε, λύση για την Ελλάδα ή θα βουλιάξουμε μέσα στις αντιπαραθέσεις μας;
Ας δούμε, καταρχήν, κατάματα την αλήθεια. Μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα ήταν η ιδανική λύση για ένα σκανδιναβικό ή κεντροευρωπαϊκό κράτος. Στην Ελλάδα θα είναι απλά μία κακογυρισμένη φαρσοκωμωδία. Πολλώ δε μάλλον, όταν απευθύνεις συνεργασία στον Αντώνη Σαμαρά, τον Μιχελάκη, τον Λαζαρίδη και τον Φαήλο. Με τους συγκεκριμένους ανθρώπους είναι δύσκολη ακόμη και συνεύρεση σε μεσημεριανό τραπέζι. Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως ακόμη και οι εκλογές οι οποίες δε βγάζουν αυτοδύναμη κυβέρνηση, θα καταλήξουν σε συζητήσεις επί συζητήσεων, πλήρη ακυβερνησία και θα οδηγήσουν τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση. Οι εκλογές θα πρέπει να παραμείνουν ως η τελευταία λύση σε ένα πραγματικό αδιέξοδο και μια πιθανή προκήρυξή τους, πιθανώς θα συνοδευτεί από τον πένθιμο ήχο της καμπάνας...
Σε προηγούμενή μου ανάλυση (εδώ), είχα εξηγήσει τα πλεονεκτήματα του δημοψηφίσματος και πως αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία κυβερνητική επανεκκίνηση, με την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση, η οποία πρακτικά αδυνατεί να προκύψει εντός της ελληνικής πολιτικής σφαίρας. Με ένα θετικό δημοψήφισμα, το ελληνικό ρολόι δε θα σταματήσει να λειτουργεί ούτε μία μέρα, κάτι που συνιστά φυσική ανάγκη για την επιβίωση της χώρας.
Πάντως, το δημοψήψισμα, όπως σωστά είχαμε προβλέψει, δεν πρόκειται να γίνει και τούτο καθιστά τη συνέχεια της συζήτησης άσκοπη.
Και για να απαντήσουμε στο αρχικό ερώτημα -Ναι, υπάρχει λύση. Ποια είναι αυτή;
Ο ΓΑΠ πηγαίνει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αποβλέποντας στο σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Αφού εισπράξει ένα μεγαλοπρεπές όχι από τον υπερπατριώτη της δραχμής (επιτέλους, έπεσαν οι μάσκες), συγκαλεί κοινοβουλευτική ομάδα, κάνει πλήρη απολογισμό της διετίας, όπως επίσης και προσωπικό απολογισμό, κατόπιν περιγράφει τη συνέχεια, το σχέδιο, το αύριο και δίνει τη σκυτάλη με δημοκρατικές διαδικασίες στον επόμενο, δίχως δαχτυλίδια και υπόγειες γραμμές αλλά με βαθιά δημοκρατικούς όρους και συνθήκες [το επιβάλλει η κομματική συνοχή].
Το ΠΑΣΟΚ, με νέο πρόεδρο και την ίδια κυβέρνηση, θα έχει τη δυνατότητα να ολοκληρώσει τις εκκρεμότητες για τη νέα δανειακή σύμβαση και να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις-διαρθρωτικές αλλαγές-ιδιωτικοποιήσεις με ανανεωμένη την κοινωνική ανέχεια για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Η αρνητική αριβίστικη στάση της Ν.Δ. θα συσπειρώσει και θα αυξήσει το αίσθημα ευθύνης στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα αναλάβει να κρατήσει την Ελλάδα στα πόδια της. Οι 153 βουλευτές μπορούν να γίνουν 155 και ένας ανασχηματισμός τον Μάρτιο θα είναι το κάρβουνο που θα δώσει ώθηση στην ατμομηχανή.
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, τούτη η λύση φαντάζει η μόνη (ή τουλάχιστον αυτήν έχω κατά νου) που μπορεί να προσδώσει εκ νέου προοπτική στην Ελλάδα. Προσωπικά, έχω υποστηρίξει τον ΓΑΠ και συνεχίζω να το κάνω διότι θεωρώ πως είναι ένας open mind πολιτικός που εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τα πολιτικά μου πιστεύω, κατεξοχήν ευρωπαϊστής και βαθιά δημοκράτης. Ο ίδιος ξέρει πως στην πολιτική απαιτούνται θυσίες και με μια τέτοια πράξη αποδεικνύει στον ελληνικό λαό πως βάζει την Ελλάδα πάνω από τον εαυτό του, δίδοντας την ευκαιρία στην πολιτικό του χώρο να συνεχίσει, όχι από κομματικό αλλά από πατριωτικό καθήκον, έχοντας έτσι αποτιμήσει και εκφράσει με ορθό τρόπο την εθνική του συνείδηση.
www.epikairo.gr
Ο ΓΑΠ ζήτησε και πήρε την ψήφο εμπιστοσύνης. Όχι για να συνεχίσει να κυβερνά αλλά για να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αυτή είναι η αλήθεια και την απέδωσε εύστοχα η Βάσω Παπανδρέου ως ψήφο εντολής. Εντούτοις, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω, μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας δε θα είναι βιώσιμη και παρά την πολύ καλή ομιλία-παρουσία του στη βουλή, μία μονοκομματική συνέχεια με τον Παπανδρέου επικεφαλής είναι ανέφικτη. Όχι γιατί δεν πρεσβεύει όσα χρειάζεται τούτη τη στιγμή η Ελλάδα για να προχωρήσει αλλά διότι η απομάκρυνσή του αποφορτίζει την ένταση, αποκλιμακώνει τις κοινωνικές αναταραχές και δίνει χρόνο στη χώρα. Ναι, πρόκειται για θυσία, εντελώς άδικη μα ίσως απαραίτητη.
Υπάρχει, άραγε, λύση για την Ελλάδα ή θα βουλιάξουμε μέσα στις αντιπαραθέσεις μας;
Ας δούμε, καταρχήν, κατάματα την αλήθεια. Μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα ήταν η ιδανική λύση για ένα σκανδιναβικό ή κεντροευρωπαϊκό κράτος. Στην Ελλάδα θα είναι απλά μία κακογυρισμένη φαρσοκωμωδία. Πολλώ δε μάλλον, όταν απευθύνεις συνεργασία στον Αντώνη Σαμαρά, τον Μιχελάκη, τον Λαζαρίδη και τον Φαήλο. Με τους συγκεκριμένους ανθρώπους είναι δύσκολη ακόμη και συνεύρεση σε μεσημεριανό τραπέζι. Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως ακόμη και οι εκλογές οι οποίες δε βγάζουν αυτοδύναμη κυβέρνηση, θα καταλήξουν σε συζητήσεις επί συζητήσεων, πλήρη ακυβερνησία και θα οδηγήσουν τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση. Οι εκλογές θα πρέπει να παραμείνουν ως η τελευταία λύση σε ένα πραγματικό αδιέξοδο και μια πιθανή προκήρυξή τους, πιθανώς θα συνοδευτεί από τον πένθιμο ήχο της καμπάνας...
Σε προηγούμενή μου ανάλυση (εδώ), είχα εξηγήσει τα πλεονεκτήματα του δημοψηφίσματος και πως αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία κυβερνητική επανεκκίνηση, με την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση, η οποία πρακτικά αδυνατεί να προκύψει εντός της ελληνικής πολιτικής σφαίρας. Με ένα θετικό δημοψήφισμα, το ελληνικό ρολόι δε θα σταματήσει να λειτουργεί ούτε μία μέρα, κάτι που συνιστά φυσική ανάγκη για την επιβίωση της χώρας.
Πάντως, το δημοψήψισμα, όπως σωστά είχαμε προβλέψει, δεν πρόκειται να γίνει και τούτο καθιστά τη συνέχεια της συζήτησης άσκοπη.
Και για να απαντήσουμε στο αρχικό ερώτημα -Ναι, υπάρχει λύση. Ποια είναι αυτή;
Ο ΓΑΠ πηγαίνει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αποβλέποντας στο σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Αφού εισπράξει ένα μεγαλοπρεπές όχι από τον υπερπατριώτη της δραχμής (επιτέλους, έπεσαν οι μάσκες), συγκαλεί κοινοβουλευτική ομάδα, κάνει πλήρη απολογισμό της διετίας, όπως επίσης και προσωπικό απολογισμό, κατόπιν περιγράφει τη συνέχεια, το σχέδιο, το αύριο και δίνει τη σκυτάλη με δημοκρατικές διαδικασίες στον επόμενο, δίχως δαχτυλίδια και υπόγειες γραμμές αλλά με βαθιά δημοκρατικούς όρους και συνθήκες [το επιβάλλει η κομματική συνοχή].
Το ΠΑΣΟΚ, με νέο πρόεδρο και την ίδια κυβέρνηση, θα έχει τη δυνατότητα να ολοκληρώσει τις εκκρεμότητες για τη νέα δανειακή σύμβαση και να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις-διαρθρωτικές αλλαγές-ιδιωτικοποιήσεις με ανανεωμένη την κοινωνική ανέχεια για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Η αρνητική αριβίστικη στάση της Ν.Δ. θα συσπειρώσει και θα αυξήσει το αίσθημα ευθύνης στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα αναλάβει να κρατήσει την Ελλάδα στα πόδια της. Οι 153 βουλευτές μπορούν να γίνουν 155 και ένας ανασχηματισμός τον Μάρτιο θα είναι το κάρβουνο που θα δώσει ώθηση στην ατμομηχανή.
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, τούτη η λύση φαντάζει η μόνη (ή τουλάχιστον αυτήν έχω κατά νου) που μπορεί να προσδώσει εκ νέου προοπτική στην Ελλάδα. Προσωπικά, έχω υποστηρίξει τον ΓΑΠ και συνεχίζω να το κάνω διότι θεωρώ πως είναι ένας open mind πολιτικός που εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τα πολιτικά μου πιστεύω, κατεξοχήν ευρωπαϊστής και βαθιά δημοκράτης. Ο ίδιος ξέρει πως στην πολιτική απαιτούνται θυσίες και με μια τέτοια πράξη αποδεικνύει στον ελληνικό λαό πως βάζει την Ελλάδα πάνω από τον εαυτό του, δίδοντας την ευκαιρία στην πολιτικό του χώρο να συνεχίσει, όχι από κομματικό αλλά από πατριωτικό καθήκον, έχοντας έτσι αποτιμήσει και εκφράσει με ορθό τρόπο την εθνική του συνείδηση.
www.epikairo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου