Καθώς η κρίση στην Ευρώπη αγγίζει τα άκρα, με τις αγορές να απειλούν το σκληρό της πυρήνα, δηλαδή τα πιο ισχυρά κράτη και εντός ολίγου γιατί όχι την ίδια τη Γερμανία, δεν είναι λίγοι αυτοί που αναφωνούν, ας τελειώνουμε, ας επιστρέψουμε στη δραχμή, φτάνει πια το μαρτύριο της σταγόνας, έτσι κι αλλιώς η ευρωζώνη πάει για διάλυση και δεν έχει κανένα νόημα η προσπάθεια για εξυγίανση και δημοσιονομική προσαρμογή. Οι συνέπειες, η οπισθοχώρηση και η φτώχεια, συλλογικά για τη χώρα και τον καθένα ξεχωριστά, από μια τέτοια εξέλιξη, έχουν περιγραφεί επαρκώς. Συνήθως όμως περιορίζονται σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ως πιο άμεσα αντιληπτά, ενώ αγνοούνται ή παραβλέπονται άλλες παράμετροι, εξίσου σημαντικές και εξίσου απειλητικές, που θα δράσουν ως πολλαπλασιαστές της συλλογικής και προσωπικής επιδείνωσης του επιπέδου ζωής.
