Ποιος είναι το κράτος τελικά?

-Φταίει το κράτος.
-Μα, εμείς είμαστε το κράτος!

Πόσες φορές έχουμε ακούσει διαλόγους σαν τον παραπάνω? Προσωπικά ούκ ολίγες πάντως και συνήθως απογοητεύομαι όταν ακούω τη φράση «εμείς είμαστε το κράτος.» Ειλικρινά, έχω βαρεθεί να ακούω αυτή τη γενίκευση να προβάλλεται ως σοβαρό επιχείρημα με απώτερο σκοπό να επιρριφθούν ισάξιες ευθύνες στο σύνολο του πληθυσμού για την κατάσταση της χώρας. Θεωρώ ότι μία τέτοια υπεραπλουστευμένη σκέψη και θεώρηση των πραγμάτων, όχι μόνο δεν αποτελεί επιχείρημα, αλλά στερείται και στοιχειώδους λογικής. Εκτός κι αν ο εν λόγω συνομιλητής είναι οπαδός του δόγματος «μαζί τα φάγαμε», οπότε δεν χρειάζεται να φτάσουμε στη στιχομυθία που ανέφερα αρχικά για να διαπιστωθεί η έλλειψη λογικής…«Εμείς είμαστε το κράτος». Εμείς ως πολίτες, ζούμε στο κράτος με ορισμένους νόμους και κανόνες, μέσα στο υπάρχον κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικό σύστημα, το καπιταλιστικό. Όταν λοιπόν κάποιοι από τους νόμους και τους κανόνες με τους οποίους ζούμε και συμβιώνουμε, ευνοούν εξαρχής και εν τη γενέσει τους τις κοινωνικές ανισότητες, είναι επινοημένοι για να εξυπηρετούν και να προστατεύουν τα συμφέροντα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων και τάξεων, παρέχουν περισσότερα ή λιγότερα (ανάλογα), προνόμια (όπως ακριβώς λειτουργεί δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα), πού ακριβώς βρίσκεται η ισότητα των πολιτών? Για ποιο λόγο επομένως να επωμίζονται όλοι ανεξαιρέτως τις ίδιες ευθύνες? «Εμείς είμαστε το κράτος». Ποιες ακριβώς είναι λοιπόν οι κοινωνικές ομάδες ή τάξεις που συνιστούν και τις οποίες περιλαμβάνει το υποκείμενο «εμείς»? Δεν υπάρχουν σαφείς διαφορές?

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, στο υπάρχον ελληνικό κράτος υπάρχουν για παράδειγμα, επιχειρηματίες, τράπεζες, εφοπλιστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, και πολλοί ακόμα (δεν εννοώ όλο το σύνολο των προαναφερθέντων, αλλά σίγουρα ένα μεγάλο μέρος), ευνοούμενοι του υπάρχοντος συστήματος που πολύ απλά μπορούν να κινούν τα νήματα, μπορούν να παρακάμπτουν νόμους, κανόνες και να κινηθούν μέσα και πίσω από το σύστημα με σαφώς μεγαλύτερη ευκολία από τον μέσο πολίτη και θεωρώ ότι «Αυτοί» «είναι πολύ περισσότερο κράτος» από ότι «εμείς». Με το υποκείμενο «εμείς» εννοώ τον μέσο Έλληνα πολίτη με τα όποια πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά του, καθώς υπάρχουν και εδώ αρκετές διαφορές. Δεν είναι παράλογο λοιπόν και ισοπεδωτικό να έχουν ίσο μερίδιο ευθύνης όλες οι κοινωνικές τάξεις? Δεν είναι λίγο περίεργο όταν έρχονται οι αναμενόμενες δυσκολίες να γινόμαστε ξαφνικά «εμείς» το κράτος?

Ποιοι εμείς? Εμείς οι αγρότες? Εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι? Εμείς οι φοιτητές? Εμείς οι εργάτες? Εμείς οι επιχειρηματίες? Εμείς οι άνεργοι? Εμείς οι εφοπλιστές? Εμείς οι πολιτικοί? Εμείς οι συμβασιούχοι? Εμείς οι εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης? Εμείς οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα? Εμείς οι συνταξιούχοι? «Εμείς οι τράπεζες»? Σημασία δεν έχει λοιπόν ποιος είναι το κράτος, αλλά ποιος είναι ή σε ποιον «επιτρέπεται» να «είναι περισσότερο κράτος» και είναι προφανές και λογικό, όσοι «είναι περισσότερο κράτος» να φέρουν και μεγαλύτερες ευθύνες.

Ας καταλάβουν λοιπόν ορισμένοι την υποκειμενικότητα και το ευρύ και πολυδιάστατο φάσμα του «εμείς» πριν αρχίσουν να επιρρίπτουν αντικειμενικές και υποκειμενικές ευθύνες…

Κάποιοι δύσπιστοι θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν ότι «Εμείς είμαστε το κράτος» αφού εμείς εκλέγουμε την εκάστοτε κυβέρνηση. Ποιος ακριβώς την εκλέγει? Το 50 τοις εκατό του εκλογικού σώματος? Όταν το άλλο 50 τοις εκατό που δεν ψήφισε, (κακώς κατά τη γνώμη μου, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα) δεν λαμβάνεται υπόψη, από ποιους ακριβώς εκπροσωπείται? «Εμείς είμαστε το κράτος».

Για να μην θεωρήσουν κάποιοι ότι εθελοτυφλώ και ότι καταλογίζω ευθύνες μόνο σε κυβερνήσεις, επιχειρηματίες και γενικότερα στο καπιταλιστικό σύστημα, βγάζοντας απέξω τον "μέσο" πολίτη του "εμείς", θέλω να τονίσω το εξής: Προφανώς και φέρουν ευθύνη όλοι όσοι αποτελούν ένα κράτος. Πιο συγκεκριμένα, είναι γνωστό ότι ταλαιπωρούμαστε χρόνια από έναν βραδυκίνητο, "βαρύ" και άκρως γραφειοκρατικό δημόσιο τομέα. Οι συμπεριφορές δε πολλών δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι ενεργούν και φέρονται θεωρώντας τσιφλίκι τους την εκάστοτε υπηρεσία στην οποία εργάζονται, δείγμα της γενικότερης νοοτροπίας του Έλληνα, είναι επιεικώς απαράδεκτες. Βέβαια αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι θεόσταλτες, ούτε περιέχονται στο γενετικό υλικό των Ελλήνων, απλά ενισχύονται από το υπάρχον κλίμα ατιμωρησίας και μη ελέγχου που επικρατεί.

Είναι γνωστό ότι οι αλλαγές και η αναδιάρθρωση στο δημόσιο τομέα έπρεπε να έχουν γίνει σταδιακά εδώ και χρόνια. Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όσοι μπήκαν στο δημόσιο με ρουσφέτια, κάποτε θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου και θα έπρεπε να φύγουν. Αυτό όμως δεν είναι δυνατόν να συμβεί ξαφνικά σε μία περίοδο κρίσης, με μαζικές άμεσες απολύσεις αλλά και έμμεσες, βαπτιζόμενες ως "εφεδρεία". Όταν ως κυβέρνηση έχεις χτίσει, επενδύσει, συντηρήσει και γαλουχήσει ένα πελατειακό κράτος, δεν μπορεί να φταίει μόνο ο "πελάτης". Η σχέση είναι αμφίδρομη και κατά τη γνώμη μου οι ευθύνες λογικά μη ισάξιες. Ποιος έχει μεγαλύτερη ευθύνη, εκείνος που για λόγους επιβίωσης αναγκάζεται να ψηφίσει κάποιον με αντάλλαγμα την εύρεση εργασίας (κατά κύριο λόγο στο δημόσιο) ή αυτός που εκμεταλλεύεται την ανάγκη του άλλου και τον χρησιμοποιεί ψηφοθηρικά? Δεν νοείται λοιπόν να βγαίνει υπουργός και να δηλώνει ότι 1.000.000 Έλληνες ταλαιπωρούν όλους τους υπόλοιπους! Αυτοί οι 1.000.000, μόνοι τους διορίστηκαν? Θράσος και λαϊκισμός!

Φεύγοντας από τον δημόσιο τομέα, να περάσουμε και στο θέμα της φοροδιαφυγής. Πόσο λογικό είναι να ζητάς από κάποιον να είναι έντιμος σε καθεστώς ατιμωρησίας? Πόσο λογικό είναι να τιμωρείς άνισα? Δεν πρέπει να υπάρχει μια ιεραρχία στην επιβολή των μέτρων? Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι με καταθέσεις και αφορολόγητα χρήματα σε τράπεζες του εξωτερικού να κυκλοφορούν ελεύθεροι και ταυτόχρονα ένα σύστημα που δεν μπορεί π.χ, να υποχρεώσει τις ελληνικές τράπεζες να επιτρέψουν το άνοιγμα του λογαριασμού κάποιου πελάτη τους μετά από αίτημα του ΖΔΟΕ, ένα κράτος σκανδάλων και χαμένων χρημάτων, ένα κράτος του βατοπεδίου, της Siemens, της φούσκας του χρηματιστηρίου (που δίνει φρούδες ελπίδες και μετά σε λέει βλάκα γιατί εμπιστεύτηκες αυτόν που σου είπε να παίξεις), ένα καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας, να απαιτεί για παράδειγμα να κόψει ένας "μέσος" πολίτης απόδειξη. Δεν είναι δυνατόν να ξεκινά η τιμωρία "από τα κάτω"!

Αν το κράτος τιμωρήσει ιεραρχικά, αν το κράτος δικαίου γίνει επιτέλους ουσιαστικό κράτος δικαίου, τότε θα έχει λόγο και στην μικρότερη παρανομία. Για ποιο λόγο οι Έλληνες στο εξωτερικό συμμορφώνονται και δεν έχουν την κλασική ελληνική νοοτροπία? Δεν είναι Έλληνες? Είναι, αλλά δεν τους επιτρέπεται η "ντόπια ελληνική συμπεριφορά". Αν δεν δημιουργηθεί σωστά το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούμε δεν πρόκειται να αλλάξει η νοοτροπία μας. ".

Ο δημόσιος υπάλληλος θα λουφάρει, ο ταβερνιάρης δεν θα κόβει αποδείξεις, εμείς θα αλληλοσκοτωνόμαστε βρίζοντας, γιατί ο διπλανός δεν κόβει απόδειξη κι εγώ ο μαλάκας κόβω και ο "πολιτικός κρατούμενος" Μάκης θα σουλατσάρει ανενόχλητος…
Αναρτήθηκε από Giwrgos Noussis στο georgenoussis.blogspot.com/