Δεν υπάρχουν περιθώρια για "ε τότε βλέπουμε"

Έστω ένα αμάξι πχ. Citroen Saxo, το οποίο υπο κανονικές συνθήκες δεν στοιχίζει και πολλά, ο οδηγός του το έχει πάρει και το έχει "φτιάξει" προσθέτοντας μπουριά αντί για εξάτμιση, βάζοντας μπλε φωτισμό, γιγαντιαία αεροτομή, λυχνίες με διάφορες ενδείξεις και γενικά έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να το κάνει το απόλυτο καγκουράμαξο, δίνοντας ένα εξωφρενικό ποσό για να το φτιάξει. Ο εν λόγω πάει ταξίδι με την κοπέλα του με την οποία δεν τα πάνε και πολύ καλά και τρέχει σαν το διάολο. Σε κάποια στιγμή χάνει τον έλεγχο του αμαξιού και το αμάξι βρίσκεται σε έναν γκρεμό έτοιμο να κυλήσει προς τα κάτω και να παρασύρει στην άβυσσο τους επιβάτες.
Ποιά είναι η ορθή αντίδραση εκείνη τη στιγμή;
A) Να αρχίσει το ζευγάρι να τσακώνεται και να εξελιχθεί ένας διάλογος του τύπου:
- Στο έλεγα οτι έτσι όπως οδηγείς θα σκοτωθούμε, απορώ πώς σε εμπιστεύτηκα, φονιάς της ασφάλτου μία ζωή.
- Μου έχεις πρήξει τα συκώτια με το μπούρου μπούρου, πώς να οδηγήσω, με έχεις τρελάνει με τη γκρίνια σου.

B) Να προσπαθήσουν να γλιτώσουν και οι δυο στα πλαίσια μίας συλλογικής προσπάθειας, όπου ο ένας θα δώσει ώθηση στον άλλον να ανέβουν προς τα πάνω, αφήνοντας το ξεκατίνιασμα και την απόδοση ευθυνών για όταν θα έχουν περάσει τα δύσκολα.

Γ) Προσευχή στον Θεό της Ελλάδος.

Νομίζω οτι η ορθότερη αντίδραση θα ήταν η δεύτερη (εντάξει σε συνδυασμό με την τρίτη αλλά δεν το λέμε παραέξω) στα πλαίσια μίας λογικής: Ας σώσουμε και οι δυο τα τομάρια μας και μετά αρχίζουμε τις αλληλοκατηγορίες. Εάν την κρίσιμη στιγμή, υπερισχύσει η συζήτηση για το ποιός έφταιξε και αρχίσει η διαδικασία απόδοσης ευθυνών στα πλαίσια ενός φορτισμένου διαλόγου, ενώ το αμάξι κυλάει στον γκρεμό το σίγουρο είναι οτι θα "πέσουν ξεκατινιαζόμενοι".

Αυτή τη στιγμή εκτός από συστράτευση, συνεργασία, κρύψιμο διαφωνιών- όχι προβλημάτων κάτω από το χαλί και αναβολή της συζήτησης που κάποια στιγμή πρέπει να γίνει για το ποιός φταίει που φτάσαμε μέχρι εδώ, ίσως στα πλαίσια μίας εξεταστικής επιτροπής για την Οικονομία, χρειαζόμαστε περισσότερο μία ακριβή και σκληρή περιγραφή της πραγματικότητας χωρίς σάλτσες και περιττά χαϊδέματα αυτιών, σε όλα τα επίπεδα.

Όταν ακούς οτι μας περιμένουν 10 δύσκολα χρόνια, αυτό πρακτικά σημαίνει οτι τα δύσκολα είναι μπροστά μας, η κατάσταση δε θα μείνει στάσιμη αλλά λογικά θα επιδεινωθεί αισθητά και όμως κανείς δεν μας το λέει ξεκάθαρα, αφήνουν να εννοηθεί οτι δεν τελειώσαμε ακόμη με τα οριζόντια μέτρα, οτι θα χρειαστούν και άλλες θυσίες, αλλά όλοι το αφήνουν στο φλου, σαν να είναι μία συζήτηση άκαιρη που δεν είναι και τόσο σημαντική.

Όσοι αναφέρονται σε συστράτευση, κοινή εθνική προσπάθεια και έχουν επίγνωση της κατάστασης, οφείλουν να μην κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί ποντάροντας στο οτι η πλειοψηφία θα πειστεί από διαβεβαιώσεις του τύπου "εάν πετύχουμε δεν έχει νέα μέτρα" και να μας κάνουν σαφές ποιό είναι το plan A, το plan B και το plan C, πώς έχουν οι συνθήκες, τι κινήσεις θα γίνουν εάν αποτύχουμε σε έναν τομέα, ποιά μέτρα βρίσκονται στην κατάψυξη και ποιά στον φούρνο.

Όταν κάποιοι ζητούσαν τεχνοκράτες στην κυβέρνηση φαντάζομαι οτι το έκαναν επειδή πιστεύουν οτι έχουν μία πιο δομημένη αλγοριθμική σκέψη. Όταν φτιάχνεις ένα πρόγραμμα, έναν αλγόριθμο, απαγορεύεται να έχεις αφήσει ανοιχτό έστω και ένα ενδεχόμενο. Όταν σχεδιάζεις ένα ευσταθές σύστημα, είναι εγκληματικό να έχεις αφήσει έστω και ένα παραθυράκι αστάθειας.

Αυτό είναι που δεν μπορούν να κατανοήσουν παραδοσιακοί θεωρητικά σκεπτόμενοι πολιτικοί, δεν υπάρχει το 50% γλιτώνουμε, 50% χρεοκοπούμε αλλά σε καμία από τις δυο περιπτώσεις δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε. Δυστυχώς αυτά τα δυο χρόνια που το πενταβρώμικο χαλί σηκώθηκε για να πάει για πλύσιμο, αποκαλύφθηκε σε όλο του το μεγαλείο ο μπακαλίστικος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων που προέκυπταν. Δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στα θρίλερ Ευρωπαϊκών διαστάσεων για την εξασφάλιση δόσεων, καθώς πέφταμε έξω σε μεγάλο μέρος των στόχων.
Στις όποιες μεταρρυθμίσεις έγιναν, άρχισαν τα "προβλήματα της πρώτης εφαρμογής", εγκύκλιοι πέρα δώθε, προβλήματα, καταστάσεις που δεν είχαν προβλεφθεί στον αρχικό σχεδιασμό, όλα αυτά δείγμα μία τσαπατσουλίστικης μπακαλολογικής, που συνδυάζεται αρμονικά με το σκεπτικό "Κι εάν γίνει αυτό; Ε τότε βλέπουμε".
Εάν σε μία μεταρρύθμιση υπάρχει περιθώριο αποτυχίας στην εφαρμογή, για θέματα που είναι άμεσα συνδεδεμένα με το μέλλον της χώρας, με τη ... δημοκρατική ομαλότητα, το "ε τότε βλέπουμε" είναι μία εγκληματική λογική και απορώ πώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να λέγονται υπεύθυνοι και λογικοί που επιτρέπουν παραθυράκια, ασάφειες, παρεκκλίσεις και αοριστίες.