1. Η επιλογή.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν είχαν καμία υποχρέωση να βάλουν στην κυβέρνησή τους τον ΛΑΟΣ. Καμία όμως. Οι εντολές απ' το εξωτερικό αφορούσαν την μεταξύ τους συναίνεση. Αυτά τα δύο κόμματα είναι που πρέπει να συνυπογράψουν ό,τι είναι να συνυπογραφεί. Δεν αγχώθηκαν ποτέ για τον Καρατζαφέρη οι ξένοι ηγέτες της χώρας. Η μη συμμετοχή δε των κομμάτων της αριστεράς, διευκόλυνε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να μην έχουν και κανέναν άλλου είδους ενδοιασμό. Γιατί αν συμμετείχαν όλα τα κόμματα της Βουλής, θα τους ήταν δυσκολότερο να αποκλείσουν τον ΛΑΟΣ. Αλλά δεν ήθελαν να τον αποκλείσουν.
Ήθελαν να επανδρώσει τις τάξεις τους, ήθελαν να κάτσουν δίπλα δίπλα στα υπουργικά έδρανα, ήθελαν να βροντοφωνάξουν πως ο Βορίδης και ο Άδωνης είναι ένας από εμάς. Και ίσως κρίθηκε στο γύρισμα του νομίσματος αν θα είναι στην ίδια κυβέρνηση με τον Ροντούλη που τους έλεγε γομάρια ή με τον Γιώργο Ανατολάκη για να τους ψεκάσει με ηλιθιογόνα. Όσο προσωρινή κι αν είναι η κυβέρνηση, τον ΛΑΟΣ τον νομιμοποίησαν ως κυβερνητικό εταίρο αμετάκλητα. Και θα ήταν διαφορετικό αν αυτό συνέβαινε μετεκλογικά, αν εν πάση περιπτώσει από το εκλογικό αποτέλεσμα προέκυπτε κυβέρνηση συνεργασίας μόνο με τη συμμετοχή του. Εκεί θα το εξηγούσες ως ανάγκη. Εδώ είναι εντελώς επιλογή, επιλογή που σηματοδοτείται και από το εύρος και το είδος της συμμετοχής των στελεχών του στη σύνθεση της κυβέρνησης. Που μόνο ως ξεροκόμματο που αναγκάστηκες να δώσεις με κρύα καρδιά δεν μπορεί να ερμηνευθεί.
2. Όλοι οι καλοί χωράνε.
Tα πρώτα καλά νέα είχαν έρθει όταν διέρρεε πως ο μόνος σίγουρος για το υπουργείο του ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Αν γινόταν κάποιο αστείο και προσπαθούσαν να τον βγάλουν, ήταν ικανός να έπαιρνε ομήρους όσα ευρώ έχουν απομείνει στο ταμείο του κράτους και να απειλούσε πως θα τους πει τι μέγιστο ατόπημα πάει να γίνει εις βάρος του, με αποτέλεσμα αυτά να μετατρέπονταν από τον πανικό τους μόνα τους σε δραχμές. Ικανός όμως είναι και ο άλλος αντιπρόεδρος της πρώην και της νυν κυβέρνησης. Ικανός είναι να του είπαν ότι δεν θα είσαι μέλος της και παραταύτα να εμφανίστηκε. Ικανός είναι, Αλέκα, να σκάσει μύτη και στην ορκωμοσία της επαναστατικής κυβέρνησης που θα κάνεις προσεχώς, αρκεί να είναι εδώ και όχι σε τίποτα βουνά. Όρκισέ τον, θα είναι καλός κομμουνιστής, θα κάνει ό,τι χρειαστεί. Από την άλλη ενδεχομένως αδικώ τους δύο αντιπροέδρους, αφού στη θέση τους έμειναν οι πάντες όλοι, όλοι αυτοί οι υπεραπαραίτητοι υφυπουργοί που τυχόν απώλειά τους τώρα θα είχε ανεπανόρθωτες συνέπειες για την σωτηρία της χώρας. Η εκ νέου μετάθεση της Φώφης της Γεννηματά όμως είναι η μεγαλύτερη κίνηση απ' όλες, η Φώφη είναι ένας μπαλαντέρ της ομάδας, παίζει όλες τις θέσεις, αρκεί να έχει θέση, δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει κάπου θέση για τη Φώφη, ένας μισθός να τρέχει, μια απασχόληση να έχει το κορίτσι να περνάει την ώρα τoυ.
Δεν έχω σκοπό να ξαναματαλαϊκίσω και να πω κοίτα πώς φέρονται στα δημόσια οικονομικά, κοίτα πώς εξακολουθούν μέχρι την ύστατη ώρα να φτιάχνουν πενηνταμελή υπουργικά συμβουλία, με τον κάθε υπουργό, αναπληρωτή κι υφυπουργό να κουβαλά μαζί του και μια στρατιά συμβούλων, παρασυμβούλων και εξωσυμβούλων, μισθοδοτούμενων όλων από το ίδιο εκείνο κράτος για το οποίο γίνεται όλος αυτός ο κακός χαμός, από το κράτος το οποίο κατά τ' άλλα ανάποδα να το γυρίσεις δεν πέφτει κανενός είδους νόμισμα. Πασχίζει να το γκρεμίσει το πελατειακό κράτος το πολιτικό σύστημα, κι όταν τα καταφέρει να το γκρεμίσει για τους υπόλοιπους πολίτες, τότε ίσως ρίξει μια ματιά και στον εαυτό του. Και τότε ίσως ρίξει μια ματιά κι ο Πάγκαλος στον καθρέφτη του και στο πως μένει να φάει μέχρι την τελευταίο δευτερόλεπτο που του αναλογεί, να φάει και το Νοέμβριο του 11, να φάει και το Δεκέμβριο του 11, να φάει και τον Ιανουάριο του 12, να φάει και τον Φεβρουάριο του 12, αν και με τον ρυθμό που πάμε κάθε επόμενος μήνας ακούγεται σαν μήνας επιστημονικής φαντασίας, όπου ό,τι κι αν συμβεί δεν θα σου προξενήσει έκπληξη, εκτός βέβαια κι αν φυλακιζόταν ο Μάκης Ψωμιάδης σε ελληνικές φυλακές για πάνω από μία ημέρα χωρίς να μεσολαβήσει δικαστικό ή άλλο πραξικόπημα (και δικαιωθεί έτσι κι ο ΓΑΠ που το χρησιμοποίησε ως επιχείρημα στους μερκοζίδες για να απολογηθεί για το δημοψήφισμα).
3. Η σύνθεση.
Α match made in heaven. Είναι όλοι εδώ, σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, έτοιμοι για την τελική σύνθεση των «αστικών δυνάμεων της χώρας». Στην κορυφή η τραπεζιτική ελίτ, ένας τραπεζίτης έτοιμος να διαπραγματευθεί μια συμφωνία που αφορά κατ΄ εξοχήν ελληνικές και ξένες τράπεζες. Δίπλα του καλεί τον μεγάλο υμνημένο της ματαιωμένης ιστορικής διαρθρωτικής αλλαγής. Ο Τάσος Γιαννίτσης, ο άνθρωπος που προσπάθησε να μας κάνει εγκαίρως ανθρώπους αλλά αντιδράσαμε βοοειδώς, είναι πάλι εδώ. Οι φωνές μιας κοινωνίας που πρέπει να ξεφύγει από το μεταπολιτευτικό βάλτωμα δηλώνουν παρούσες στο προσκλητήριο. Εμπρός να φύγουμε από ό,τι μας κρατούσε πίσω ως κοινωνία, από ό,τι μας έκανε παρίες στα μάτια της προηγμένης ευρωπαϊκής μας οικογένειας. Στο πλευρό μας και στην κυβέρνησή μας οι ακροδεξιοί μας πυλώνες. Επιτέλους χωρίς τις μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις που έλεγαν την ακροδεξιά κακό πράγμα. Επιτέλους χωρίς τις αισθητικές αγκυλώσεις που έλεγαν τον Άδωνη γελοίο. Όλοι μαζί, όλοι οι εχθροί των δυνάμεων της καθυστέρησης. Ένα νέο πνεύμα επιφοίτησης έχει απλωθεί πάνω από τα κεφάλια των βουλευτών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Όλοι πια μιλούν για συναίνεση, όλοι πάντα μιλούσαν για συναίνεση, ο διαχρονικός γκουρού της συναίνεσης Τηλέμαχος Χυτήρης μάς εξηγεί -με σεμνότητα είναι η αλήθεια- ότι δικαιώθηκε μια ζωή συναινετικών αγώνων. Όλοι πια οι βουλευτές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ λευτερώθηκαν από τα κομματικά δεσμά κι όλοι λένε πια ελεύθερα τη γνώμη τους. Κι όλοι άρα για να μη λένε κάτι αρνητικό επ' αυτού, αγαπούν Ροντούλη. Κι όλοι αναρωτιούνται ο Ανατολάκης γιατί όχι;
Κι όλες οι δημοσιογραφικές δυνάμεις του φωτός, όλοι εκείνοι που μας τραγουδούσαν και μας τραγουδούν το φως του εκσυγχρονισμού και της διαρθρωτικής μας αλλαγής, αναγκάζονται να βάλουν τον εστετισμό τους και την προχωρημένη σκέψη τους να ξαποστάσουν λίγο. Παιδιά, με τον Βορίδη και τον Άδωνη κάνατε κυβέρνηση, να τους χαίρεστε, να χαίρεστε τις δημοκρατικές σας ευαισθησίες, να χαίρεστε το όραμά σας, να χαίρεστε την προπαγάνδα σας.
Όλοι λοιπόν μαζί, ο Παπαδήμος με το Γιαννίτση, ο Βενιζέλος στο φέουδό του, ο Πάγκαλος, οι σαρανταπέντε υφυπουργοί και εξήντα μαθητάδες, τα θαμμένα τσεκούρια του Βορίδη, να ετοιμάζεται η Χρυσή Αυγή για τις μελλοντικές δικές της συμμαχίες με τις αστικές δυνάμεις του τόπου, είμαστε όλοι εδώ, έτοιμοι υπό πνεύμα ενότητας να προβούμε στις επώδυνες αλλά αναγκαίες θυσίες για να μην καταστραφούμε, έτοιμοι να σας κόψουμε το ρεύμα, έτοιμοι να σας κόψουμε τα πόδια, έτοιμοι να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να σώσουμε τη χώρα από το χάος, εμείς είμαστε το δείγμα του μέλλοντός σας, τώρα είναι η εποχή της συναίνεσης και κανείς δεν είναι εμβληματικότερος εκπρόσωπός της από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, που -Γιώργο Ανατολάκη, τώρα δικαιώνεσαι- τον ψέκασαν μικρό και στο υπερμακάριο σε βαθμό άφατης αφασίας βλέμμα του συνοψίζεται η βασική ιδέα πίσω από το τι σημαίνει συναίνεση: τίποτα.
Το τίποτα ως ιδεολογία, η ιδεολογία της συναίνεσης, η ιδεολογία του δεν μας χωρίζει κατά βάθος τίποτα, η ιδεολογία της μη διαφοράς, της μη ύπαρξης πολιτικής, του αυτόματου της οικονομίας, ενός αυτόματου στο οποίο έχουμε επιβιβαστεί και τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε, προς ένα μέλλον που αδυνατείς να φανταστείς ως πού μπορεί να φτάσει. Όπως αδυνατείς να χωνέψεις πως φτάνει τόσο πολύ στα άκρα ένα σύστημα που υποτίθεται ενεργούσε πάντα ως εχθρός των άκρων, πως φτάνει τόσο πολύ στην εκτροπή ένα σύστημα που υποτίθεται ενεργούσε πάντα στο όνομα της συνταγματικής νομιμότητας.
http://old-boy.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου