Γράφει η Τσούγδω
Υπάρχει μία συνήθεια στην Ελληνική κοινωνία, να κολλάει ο ένας ταμπέλες στον άλλον βάσει των επιλογών που κάνει κατά καιρούς. Αυτές οι ταμπέλες δεν αφορούν μόνο σε μόνιμες επιλογές, αλλά και σε παροδικές επιλογές που είναι πολύ πιθανόν να αλλάζουν ανάλογα με τις συνθήκες. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό με τις κομματικές και τις ιδεολογικές επιλογές. Το εάν κάποιος θα είναι αριστερός, δεξιός, σοσιαλιστής, φιλελεύθερος κλπ είναι μία επιλογή ζωής, όμως το τι κόμμα θα επιλέξει να ψηφίσει είναι μία παροδική επιλογή.
Παρ' όλα αυτά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δηλώνει "μία ζωή Πασόκ", "μόνο ΝΔ", "ΚΚΕ και δεν είμαι καλά" κλπ δηλαδή επιλέγει να προβάλει την κομματική του επιλογή παρά την ιδεολογία του που είναι κάτι πιο μόνιμο. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι ταμπέλες δεν είναι ο "αριστερός", ο "δεξιός", αλλά ο "πασόκος", ο "Νεοδημοκράτης".
Το γεγονός οτι επιλέγει κανείς να κρίνει πολιτικά όποιον έχει απέναντί του με βάση το κόμμα και όχι την ιδεολογία του καταδεικνύει και κάτι άλλο. Δεν μας αντιμετωπίζουν μόνο οι πολιτικοί ως ψηφοφόρους, αλλά και οι υπόλοιποι συμπολίτες μας. Όπου "ψηφοφόρο" προσωπικά χαρακτηρίζω τον άνθρωπο που θυμάται οτι είναι "πολίτης" κάθε 4 χρόνια. Κατ' εμέ είναι άλλο να είσαι ψηφοφόρος ενός κόμματος (ψηφίζω το τάδε κόμμα) και άλλο να έχεις επιλέξει να ψηφίσεις ένα κόμμα (στις προηγούμενες εκλογές ψήφισα το τάδε). Ο διαχωρισμός είναι σαφής. Η μία επιλογή είναι στατική και η άλλη διαμορφώνεται και εξελίσσεται δυναμικά.
Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη λοιπόν, δεν είναι να ψηφίζει κάθε 4 ή και λιγότερα χρόνια το ίδιο κόμμα και μετά να κάθεται αραχτός και να περιμένει τις επόμενες εκλογές, που αφού θα έχει εκτονωθεί 4 χρόνια να βρίζει το κόμμα που επέλεξε για το τι δεν έκανε, θα πάει και θα το ξαναψηφίσει.
Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη είναι να ψάχνει τρόπους μέσα στα χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα σε εκλογικές αναμετρήσεις, να μετέχει των εξελίξεων, να προτείνει, να ενδιαφέρεται, να ψάχνει και πέρα από την τροφή που του δίνουν μασημένη, να μπορεί με βάση τις γνώσεις του να προβλέπει εξελίξεις, να προειδοποιεί και όχι να χαλαρώνει περιμένοντας την επόμενη εκλογική αναμέτρηση να κάνει το καθήκον του.
Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη είναι να επιλέγει να στείλει στο Κοινοβούλιο άτομα που θα μπορέσουν να προσφέρουν κάτι στην κοινωνία και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, καθήκον του είναι να μπορέσει να τα πείσει να μετάσχουν, πράγμα που καθίσταται όλο και δυσκολότερο.
Ένας συνειδητοποιημένος πολίτης έχει ... συνειδητοποιήσει, οτι η ψήφος του οφείλει να μην είναι ποτέ χαλαρή κυρίως στην επιλογή προσώπων. Έχει συνειδητοποιήσει οτι οι άνθρωποι που σταυρώνει, είναι ουσιαστικά αυτοί στους οποίους εκχωρεί το δικαίωμα να αποφασίζουν για τον ίδιο και για όλους τους τομείς της καθημερινότητάς του, για ένα διάστημα τεσσάρων ετών, γι' αυτό και οφείλει να τους ασκεί έλεγχο, να είναι σε επικοινωνία μαζί τους και μέσω αυτών να διεκδικεί καλύτερες συνθήκες ή να προτείνει. Αυτή οφείλει να είναι η επαφή βουλευτή- πολίτη και όχι το "knock- knock" στην πόρτα βουλευτικού ή υπουργικού γραφείου για να ζητήσει ο ψηφοφόρος τα ρουσφετάκια του.
Δυστυχώς πολύς κόσμος αποδέχεται τον ρόλο του ψηφοφόρου- κομπάρσου, που κάθε 4 χρόνια μεταμορφώνεται σε κυρίαρχο λαό, αλλά στο μεσοδιάστημα έχει το στόμα του κλειστό και απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις, ενώ στο τέλος με την ψήφο του απαντά σε διλήμματα.
Αυτός ο ρόλος και ο συσχετισμός ανάμεσα σε συνειδητοποιημένους πολίτες και ψηφοφόρους πρέπει να αλλάξει, εάν θέλουμε σε βάθος χρόνου να δούμε αλλαγή νοοτροπίας στην κοινωνία.
Κάτι που πρέπει να προβληματίσει όλους μας, είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγαμε στο παρελθόν να σταυρώνουμε πολιτικούς.
Είναι λογικό να μην έχει διαβάσει κανείς τα προγράμματα όλων των κομμάτων που συμμετέχουν σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά επιτρέπεται να μην έχει μία γενική ιδέα, να μην έχει "ξεσκονίσει" τους υποψηφίους των κομμάτων ανάμεσα στα οποία θα επιλέξει στην εκλογική του περιφέρεια; Επιτρέπεται να μην επιλέξει τους αρίστους; Επιτρέπεται να επηρεάζεται από τηλεοπτικές εμφανίσεις και μόνον;
Εάν οι πολίτες αυτής της χώρας δεν πάψουν να είναι απλώς "ψηφοφόροι" τότε δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Φυσικά τα πράγματα δεν θα αλλάξουν με κάποιο μαγικό ξόρκι αλλά μόνο με συνειδητοποίηση του πώς φτάσαμε μέχρις εδώ και κυρίως με αυτοκριτική.
Υπάρχει μία συνήθεια στην Ελληνική κοινωνία, να κολλάει ο ένας ταμπέλες στον άλλον βάσει των επιλογών που κάνει κατά καιρούς. Αυτές οι ταμπέλες δεν αφορούν μόνο σε μόνιμες επιλογές, αλλά και σε παροδικές επιλογές που είναι πολύ πιθανόν να αλλάζουν ανάλογα με τις συνθήκες. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό με τις κομματικές και τις ιδεολογικές επιλογές. Το εάν κάποιος θα είναι αριστερός, δεξιός, σοσιαλιστής, φιλελεύθερος κλπ είναι μία επιλογή ζωής, όμως το τι κόμμα θα επιλέξει να ψηφίσει είναι μία παροδική επιλογή.
Παρ' όλα αυτά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δηλώνει "μία ζωή Πασόκ", "μόνο ΝΔ", "ΚΚΕ και δεν είμαι καλά" κλπ δηλαδή επιλέγει να προβάλει την κομματική του επιλογή παρά την ιδεολογία του που είναι κάτι πιο μόνιμο. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι ταμπέλες δεν είναι ο "αριστερός", ο "δεξιός", αλλά ο "πασόκος", ο "Νεοδημοκράτης".
Το γεγονός οτι επιλέγει κανείς να κρίνει πολιτικά όποιον έχει απέναντί του με βάση το κόμμα και όχι την ιδεολογία του καταδεικνύει και κάτι άλλο. Δεν μας αντιμετωπίζουν μόνο οι πολιτικοί ως ψηφοφόρους, αλλά και οι υπόλοιποι συμπολίτες μας. Όπου "ψηφοφόρο" προσωπικά χαρακτηρίζω τον άνθρωπο που θυμάται οτι είναι "πολίτης" κάθε 4 χρόνια. Κατ' εμέ είναι άλλο να είσαι ψηφοφόρος ενός κόμματος (ψηφίζω το τάδε κόμμα) και άλλο να έχεις επιλέξει να ψηφίσεις ένα κόμμα (στις προηγούμενες εκλογές ψήφισα το τάδε). Ο διαχωρισμός είναι σαφής. Η μία επιλογή είναι στατική και η άλλη διαμορφώνεται και εξελίσσεται δυναμικά.
Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη λοιπόν, δεν είναι να ψηφίζει κάθε 4 ή και λιγότερα χρόνια το ίδιο κόμμα και μετά να κάθεται αραχτός και να περιμένει τις επόμενες εκλογές, που αφού θα έχει εκτονωθεί 4 χρόνια να βρίζει το κόμμα που επέλεξε για το τι δεν έκανε, θα πάει και θα το ξαναψηφίσει.
Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη είναι να ψάχνει τρόπους μέσα στα χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα σε εκλογικές αναμετρήσεις, να μετέχει των εξελίξεων, να προτείνει, να ενδιαφέρεται, να ψάχνει και πέρα από την τροφή που του δίνουν μασημένη, να μπορεί με βάση τις γνώσεις του να προβλέπει εξελίξεις, να προειδοποιεί και όχι να χαλαρώνει περιμένοντας την επόμενη εκλογική αναμέτρηση να κάνει το καθήκον του.
Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη είναι να επιλέγει να στείλει στο Κοινοβούλιο άτομα που θα μπορέσουν να προσφέρουν κάτι στην κοινωνία και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, καθήκον του είναι να μπορέσει να τα πείσει να μετάσχουν, πράγμα που καθίσταται όλο και δυσκολότερο.
Ένας συνειδητοποιημένος πολίτης έχει ... συνειδητοποιήσει, οτι η ψήφος του οφείλει να μην είναι ποτέ χαλαρή κυρίως στην επιλογή προσώπων. Έχει συνειδητοποιήσει οτι οι άνθρωποι που σταυρώνει, είναι ουσιαστικά αυτοί στους οποίους εκχωρεί το δικαίωμα να αποφασίζουν για τον ίδιο και για όλους τους τομείς της καθημερινότητάς του, για ένα διάστημα τεσσάρων ετών, γι' αυτό και οφείλει να τους ασκεί έλεγχο, να είναι σε επικοινωνία μαζί τους και μέσω αυτών να διεκδικεί καλύτερες συνθήκες ή να προτείνει. Αυτή οφείλει να είναι η επαφή βουλευτή- πολίτη και όχι το "knock- knock" στην πόρτα βουλευτικού ή υπουργικού γραφείου για να ζητήσει ο ψηφοφόρος τα ρουσφετάκια του.
Δυστυχώς πολύς κόσμος αποδέχεται τον ρόλο του ψηφοφόρου- κομπάρσου, που κάθε 4 χρόνια μεταμορφώνεται σε κυρίαρχο λαό, αλλά στο μεσοδιάστημα έχει το στόμα του κλειστό και απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις, ενώ στο τέλος με την ψήφο του απαντά σε διλήμματα.
Αυτός ο ρόλος και ο συσχετισμός ανάμεσα σε συνειδητοποιημένους πολίτες και ψηφοφόρους πρέπει να αλλάξει, εάν θέλουμε σε βάθος χρόνου να δούμε αλλαγή νοοτροπίας στην κοινωνία.
Κάτι που πρέπει να προβληματίσει όλους μας, είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγαμε στο παρελθόν να σταυρώνουμε πολιτικούς.
Είναι λογικό να μην έχει διαβάσει κανείς τα προγράμματα όλων των κομμάτων που συμμετέχουν σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά επιτρέπεται να μην έχει μία γενική ιδέα, να μην έχει "ξεσκονίσει" τους υποψηφίους των κομμάτων ανάμεσα στα οποία θα επιλέξει στην εκλογική του περιφέρεια; Επιτρέπεται να μην επιλέξει τους αρίστους; Επιτρέπεται να επηρεάζεται από τηλεοπτικές εμφανίσεις και μόνον;
Εάν οι πολίτες αυτής της χώρας δεν πάψουν να είναι απλώς "ψηφοφόροι" τότε δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Φυσικά τα πράγματα δεν θα αλλάξουν με κάποιο μαγικό ξόρκι αλλά μόνο με συνειδητοποίηση του πώς φτάσαμε μέχρις εδώ και κυρίως με αυτοκριτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου