Υπουργείο του Βυζαντινού και αργότερα του Οθωμανικού Κράτους ήταν επί 13 αιώνες η Ορθόδοξη Εκκλησία, σε ΔΕΚΟ μετεξελίχθηκε μετά την Επανάσταση. Και όπως σε κάθε ΔΕΚΟ, έτσι και πολλοί δικοί της υπάλληλοι, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους διαμαρτυρόμενοι για την μνημονιακή πολιτική, θεωρώντας εαυτούς αθώους του αίματος. Αν ήθελε να συμβάλλει στην ελάφρυνση του βάρους του ελληνικού λαού, η Εκκλησία θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί τα εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης και τα χιλιάδες ακίνητα που της ανήκουν, προκειμένου να μας απαλλάξει από τη μισθοδοσία των κληρικών. Αντ' αυτού, τα μοναστήρια (κυρίως) και η Εκκλησία (δευτερευόντως) αφήνουν την περιουσία τους να ρημάζει ανεκμετάλλευτη και μας στέλνουν το λογαριασμό.
Παράλληλα, διεκδικούν την εξαίρεσή τους από τους κανόνες φορολόγησης που ισχύουν για όλα τα υπόλοιπα φυσικά και νομικά πρόσωπα. Η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία στα χειρότερά της. Και επειδή ακριβώς κλείνει 1500 χρόνια ως κρατικός οργανισμός, πολύ φοβάμαι ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία θα αποδειχθεί η πιο δύσκολη περίπτωση αποκρατικοποίησης στην Ελλάδα. Ούτε στην επόμενη Συνταγματική Αναθεώρηση θα θιγεί, δυστυχώς, το θέμα.
Μην απελπίζεστε εντελώς όμως, εν Χριστώ και μη, Αδελφοί. Όπως ακριβώς στο δημόσιο υπάρχουν ευσυνείδητοι λειτουργοί που αγωνίζονται καθημερινά για να υπηρετήσουν τον πολίτη, έτσι και στην Εκκλησία υπάρχουν και ιεράρχες που αγωνίζονται να σπείρουν το λόγο της αγάπης, της αλληλεγγύης και της ομόνοιας.
Παραθέτω εδώ απόσπασμα από το κήρυγμα του Μητροπολίτη Σύρου Δωρόθεου στη Μακρόνησο, πριν από δυο μήνες, κατά τη διάρκεια της πρώτης λειτουργίας που τελέστηκε στον τόπο του μαρτυρίου, μετά το 1953, μήπως και ξεμυρίσει ο τόπος από την μπόχα των φανατικών:
«Πραγματοποιούμε σήμερα ένα προσκύνημα σε αυτό τον τόπο του αγώνα και της αγωνίας, του μαρτυρίου και της μαρτυρίας.
Αγάλλονται σήμερα οι ψυχές των Τούρκων, που οδηγήθηκαν εδώ πρόσφυγες το 1912 και πολλοί απ' αυτούς πέθαναν, των Ποντίων, που μεταφέρθηκαν στο Λοιμοκαθαρτήριο της Μακρονήσου το 1922, αλλά και όσων Ελλήνων εκτοπίστηκαν εδώ, επειδή είχαν διαφορετική ιδεολογική άποψη και διεκδικούσαν το δικαίωμα να την εκφράζουν ελεύθερα.
Προσευχηθήκαμε την ώρα της Αγίας Αναφοράς και παρακαλέσαμε τον Θεό να τους αναπαύει αιώνια...
Η Ιστορία της ανθρωπότητας έχει καταγράψει φρικτούς τρόπους, που επινόησε ο άνθρωπος για να εξοντώσει τον συνάνθρωπό του, και έχει πληρώσει, και μέχρι σήμερα πληρώνει, μεγάλο φόρο αίματος, καθώς σε ολόκληρη την Οικουμένη εξακολουθούν να καταδιώκονται και να εξοντώνονται όσοι έχουν διαφορετικές απόψεις. Διαπιστώνοντας και μελετώντας όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς πώς αυτός που τα επινοεί μπορεί να θεωρηθεί πλάσμα και δημιούργημα του Θεού της αγάπης, της καταλλαγής και της ειρήνης.
Η Εκκλησία καταδικάζει πάντοτε κάθε μορφή περιορισμού της ελευθερίας του ανθρώπου, της ελευθερίας που αποτελεί το μεγάλο δώρο του Θεού προς αυτόν.
Καθώς αποβιβαζόμαστε σήμερα, ήσυχοι και ανέμελοι, στην μικρή αποβάθρα της Μακρονήσου, έφερα στο μυαλό μου εικόνες εκείνης της εποχής, όταν στην ίδια αυτή αποβάθρα αποβιβάζονταν αγγεληδόν απ' τα καΐκια άνθρωποι για να ζήσουν, υπό τραγικές πολλές φορές συνθήκες, σε αυτά τα χαλάσματα, βλέποντας, μισό μίλι θάλασσας να τους χωρίζει από την ελευθερία, που μερικοί από αυτούς δεν κατόρθωσαν να ξαναγευθούν.
Ας προσευχηθούμε γι' αυτούς και ας παρακαλέσουμε τον Θεό να συγχωρέσει και όσους "επινόησαν και οραματίστηκαν" να μετατρέψουν αυτό το νησί σε έναν τόπο δακρύων και αίματος.
Η Εκκλησία ούτε πολιτεύεται, ούτε κομματίζεται, ούτε πολιτικολογεί. Τους αγκαλιάζει όλους, και όσους την αγαπούν και όσους την διώκουν, και όσους αποδέχονται τα Μυστήρια και τις Αγιαστικές της πράξεις και όσους επιλέγουν να έρχονται και να φεύγουν από αυτό τον κόσμο μακριά από την ευλογία της.
Με την ευχή και της Μητέρας Εκκλησίας, ας ευχηθούμε όλοι μας σήμερα να μην υπάρξουν ποτέ και σε κανένα μέρος του κόσμου Μακρονήσια».
Νικηφόρος Μαλεβίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου