Το Μετέωρο Βήμα του Παπανδρέου...

"...Όλες οι ταινίες του Αγγελόπουλου πατούν με το ένα πόδι στην πραγματικότητα, πιο συγκεκρημένα στην ιστορία, και με το άλλο στον ουρανό, όπου ο Πήγασος περιφέρεται αδέσποτος από τότε που οι ποιητές άρχισαν να γράφουν στιχάκια και οι κινηματογραφιστές να σκηνοθετούν απλώς, να πλανοθετούν, όπως λέει σωστότερα ο Αϊζενστάιν..."  
Βασίλης Ραφαηλίδης Έθνος, 12 Ιανουαρίου 1992.

Τις τελευταίες δέκα ημέρες παρακολουθώ μία επίθεση στο Γιώργο Παπανδρέου που υπερβαίνει τα όρια ακόμη και της σκληρότατης πολιτικής κριτικής. Ένας πολιτικός πρέπει να κρίνεται με πολιτικούς όρους, όχι με όρους ηθικολογίας, είναι λογικό να χαρακτηρίσεις έναν πολιτικό αποτυχημένο, αλλά πραγματικά είναι απαράδεκτο να τον χαρακτηρίζεις προδότη.
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη, και πιθανότατα ούτε και η τελευταία, φορά που οι Έλληνες έχουν επιδιώξει και συχνά έχουν επετύχει να συντρίψουν με ηθικολογικούς όρους ένα πολιτικό πρόσωπο. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και ο Ελευθέριος Βενιζέλος χαρακτηρίστηκε προδότης, ενώ τα καταστροφικά αποτέλεσματα της Μικρασιατικής Εκστρατείας στην ίδια λογική κόστισαν τη ζωή στους "εξ".
Πρόκειται ουσιαστικά για αυτό που ο Στέλιος Ράμφος αποκαλεί "ιδεολογική προσέγγιση υλικών ζητημάτων". Ουσιαστικά, η πολιτική από τη δεκαετία του '80 και μετά στην Ελλάδα πήρε αυτά τα χαρακτηριστικά. Το βόλεμα έγινε η ιδεολογία, οι κομματικοί στρατοί δεν "μάχονταν" για το φιλελευθερισμό (λέμε και κανένα αστείο) και τον σοσιαλισμό, αλλά για τη συμμετοχή στην εξουσία, περισσότερο παθιάζονταν για το "Τσοβόλα δώστα όλα" και για τη "γαλάζια γεννιά". Το πολιτικό σύστημα καλλιέργησε αυτή την υλιστικού τύπου και πελατειακής λογικής ιδεοληψία καθώς βόλευε και αυτό, αλλά και τους πολίτες- πελάτες. Όμως, αυτή η επιλογή ήταν κοντόφθαλμη, ήταν μία παγίδα στην οποία εγκωβίστηκε όχι μόνο το πολιτικό σύστημα, αλλά και η χώρα συνολικά, ένα δόκανο που δάγκωσε τη χώρα με τον πιο οδυνηρό τρόπο από το 2009.
Ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε αντιμέτωπος με την "ιδεολογία" των "κεκτημένων" και των συνδικάτων που εξέθρεψε για χρόνια το πολιτικό σύστημα και το ΠΑΣΟΚ. Δεν χειρίστηκε την κρίση με τον καλύτερο τρόπο, έκανε αρκετά λάθη για τα οποία έχουν γραφεί και θα γραφούν ακόμη περισσότερα στο άμεσο μέλλον, δεν είναι όμως προδότης, δοσίλογος, Τσολάκογλου και λοιπά εννοιολογικά και μη χαριτωμένα που του προσάπτουν οι "πατριώτες", οι οποίοι δεν θα με εκπλήξει αν προσπαθήσουν να τον σύρουν στο ειδικό δικαστήριο. Άλλωστε, μέχρι σήμερα ήταν, έστω τυπικά πρωθυπουργός της Ελλάδας, και μάλιστα εκλεγμένος, όλη αυτή η χυδαία και η ανόητη επίθεση δεν βοηθούσε τη χώρα όπως ήθελαν να παρουσιάσουν όλοι αυτοί, αλλά την τραυμάτιζε περισσότερο.
Γιατί απέτυχε όμως ο Γιώργος Παπανδρέου; Πολλοί υποστηρίζουν διαφόρους λόγους, με τελευταίο το δημοψήφισμα, εγώ θα υποστηρίξω κάτι διαφορετικό, ο Παπανδρέου δεν αποχώρησε από την πρωθυπουργία για αυτά που έκανε, αλλά για αυτά που δεν έκανε. Πρέπει κανείς να πάει πίσω στο 2005 και στους πρώτους τριγμούς της εξουσίας του από το ΠΑΣΟΚ. Από τότε, όταν ακόμη ηχούσε στα αυτιά όλων το "Γιώργο προχώρα αλλάξε τα όλα" ο Γιώργος Παναδρέου άρχισε να κάνει μία σειρά από μετέωρα βήματα, βήματα που σπάνια ολοκλήρωνε και που τον οδηγούσαν σε πισωγυρίσματα, σε συμφωνίες και σε κατανάλωση πολιτικού κεφαλαίου. Ο Παπανδρέου εγκλωβίστηκε σε ένα κόμμα που δεν τον ήθελε και δεν το ήθελε. Δεν το πίστεψε, αλλά δεν τόλμησε να το αλλάξει, δεν το τόλμησε το 2005, δεν το τόλμησε το 2007 όταν πήρε μία ξεκάθαρη εντολή για να το κάνει, με αποτέλεσμα όταν από το 2009 άρχισε να φαίνεται η προοπτική εξουσίας να εγκλωβιστεί στην παγίδα της εξουσίας. Μία εξουσία που τον οδήγησε σε ένα επικίνδυνο κυβερνητικό μίγμα. Ισορροπίες τρόμου με πολιτικούς αντιπάλους που τον περίμεναν από το 2007 στη γωνία για να τον ρίξουν στην πρώτη ευκαιρία, και με συμμάχους- συμβούλους τους οποίους ήθελε να χρησιμοποιήσει ως μία ασπίδα, χωρίς όμως να το καταφέρει. Είναι άλλο πράγμα ο σύμβουλος του υπουργού, άλλο του αρχηγού κόμματος και άλλο ο Υπουργός και ο Γενικός Γραμματέας. Οι επιλογές προσώπων κόστισαν στον Παπανδρέου περισσότερο και από τις πολιτικές. Ήταν τα πρόσωπα αυτά που τον έκαναν να ρίξει στην πυρά και στη λήθη το εκσυγχρονιστικό έργο της περιόδου 1996-2003, στο οποίο είχε και ο ίδιος σημαντικό ρόλο. Το δημοψήφισμα ήταν το τελευταίο μετέωρο βήμα του Παπανδρέου, δεν ήταν μπλόφα, δεν ήταν εκβιασμός, ήταν ένας ακόμη μετεωρισμός, ένας μετεωρισμός που χαρακτηρίζει το Γιώργο Παπανδρέου χρόνια, ανάμεσα στη θεσμική λογική της διεθνούς κοινότητας και στην αμεσοδημοκρατική λογική της συμμετοχικής δημοκρατίας...μόνο που ο μετεωρισμός αυτός έγινε στη χειρότερη δυνατή στιγμή...και ήταν ο τελευταίος του ως Πρωθυπουργός...

Οι μετεωρισμοί, ρομαντικοί ή όχι, είνα θεμιτοί στην ποίηση και στην εσωτερική αναζήτηση, όχι όμως στην εφαρμοσμένη πολιτική...
Τριαντάφυλλος Καρατράντος  Sustainable Communities
manier-manier.blogspot.com