Αλληλεγγύη στην ισοπέδωση

(αναδημοσίευση από ellinaki.blogspot.com )

Το σύνθημα «η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας» αποτελεί μία από τις πιο γνωστές φράσεις στον ευρύτερο αριστερό και αντιεξουσιαστικό χώρο. Φυσικά, δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό και σίγουρα εκφράζει μία μεγάλη αλήθεια όταν μιλάμε για ανθρώπινους δεσμούς και κοινωνίες. Η αλληλεγγύη είναι και πρέπει να είναι το βασικό συνδετικό στοιχείο των ανθρώπων μέσα σε μία κοινωνία. Και αλλοίμονο σε όποιον νομίζει ότι μπορεί να επιβιώσει χωρίς μία στοιχειώδη κοινωνική αλληλεγγύη στον κύκλο που ζει.
Τα προβλήματα ξεκινάνε, όμως, όταν αυτή η αλληλεγγύη μετατρέπεται ξαφνικά σε επιτακτική πολιτική, ακόμα και δια της βίας, με οποιοδήποτε τίμημα, για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους στόχους πέρα από την καθεαυτό φύση της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Μέσα από την εμμονή της «αγανάκτησης», η αλληλεγγύη μετατράπηκε σε αδιαπραγμάτευτο κανόνα που ή τον έχεις ή δεν τον έχεις. Ή είσαι αλληλέγγυος άνθρωπος και στηρίζεις κάθε μορφή απεργίας, κοινωνικής αντίστασης και των παρελκόμενων, ή είσαι «εαυτούλης» και εγωιστής. Ή ο εχθρός μας είναι κοινός, ή εσύ είσαι ο εχθρός. Ή είσαι μαζί μας, ή εναντίον μας. Δίπολα, τα οποία στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία από δόγματα όπως ο χριστιανισμός, ο φασισμός και λοιπά ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Μέσα σε αυτό το δίπολο του παραλογισμού, δεν είναι πλέον λίγοι αυτοί που στηρίζουν την απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και για χάρη κάποιας ιδεατής και ανύπαρκτης αλληλεγγύης βάζουν την πραγματικότητα της δημόσιας υγείας σε δεύτερη μοίρα. Ενδεχομένως να φαντασιώνονται και την ημέρα που όλη η Ελλάδα θα πνιγεί στο σκουπίδι σηματοδοτώντας το  μέγεθος της «αλληλεγγύης» τους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ενώ γνωρίζουν την συμβολή του κακώς νοούμενου συνδικαλισμού στην οικονομική κρίση και την διαπλοκή, «κάνουν τη λογική τους πέτρα» και επιλέγουν να στηρίξουν τον σαπισμένο πατριωτισμό και την θεατρική «αλληλεγγύη» του κ. Φωτόπουλου. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πάνω στη λύσσα τους να γκρεμιστεί οτιδήποτε προσπαθεί να εποικοδομηθεί στη χώρα, δηλώνουν αλληλέγγυοι σε οποιαδήποτε καταστροφική δύναμη καταφέρει την εν λόγω κατεδάφιση.

Όταν ξεκινούσαν οι πρώτες συγκεντρώσεις στην Πλατεία Συντάγματος από τους «αγανακτισμένους», είχα εκφράσει κάποιες ανησυχίες σχετικά με τη σύσταση του μείγματος. Ενδεχομένως, συνεπαρμένος από την άγνωστη πορεία που θα είχε το εν λόγω κίνημα και την όποια ελπίδα μπορούσε να δημιουργήσει, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι σήμερα η «κοινωνική αλληλεγγύη» θα αποκτούσε τόσο σκληρό και μονόχνοτο πρόσωπο. Δεν φανταζόμουν πως ένα ιδεώδες μπορούσε να υπερισχύσει τόσο πολύ και, με κλειστά τα μάτια απέναντι στην πραγματικότητα, θα αποτελούσε δύναμη καταστροφής και όχι δημιουργίας.

Ξέρεις ποια είναι πραγματική αλληλεγγύη; Αυτή που στοχεύει σε πραγματικά αδύναμους ανθρώπους ή κοινωνικές τάξεις και αφήνει απ’ έξω ότι τους διαβάλλει. Αυτή που μπορεί να διαχωρίσει τον εργατικό και τίμιο δημόσιο υπάλληλο που δεν τα βγάζει πέρα, από το συνδικαλιστικό λαμόγιο που τόσα χρόνια ζούσε εις βάρος του Κράτους χωρίς να έχει εργαστεί ούτε μία ώρα. Αυτή που δεν ανέχεται φράσεις όπως: «θα χυθεί αίμα», «θα τον λιώσω» και «δεν θα πεθάνουμε μόνοι μας, θα πάρουμε και άλλους μαζί μας», ανάμεσα στους κόλπους της. Αυτή που βοηθάει ανθρώπους σε διάφορες περιπτώσεις μέσα στην καθημερινότητα χωρίς να διαφημίζεται με μεγάλα κόκκινα γράμματα και μαυροκόκκινα λάβαρα. Εν τέλει αυτή που λειτουργεί για το κοινό καλό και όχι για μεμονωμένα συμφέροντα, πόσο μάλλον αυτών των συμφερόντων που έχουν πλήξει διαχρονικά την κοινωνία μας.

Θα σταθώ αλληλέγγυος (θα κατέβω και στους δρόμους, πρώτη γραμμή) δίπλα στο συνδικάτο ή την κοινωνική ομάδα που πρώτα θα εξορίσει από τους κόλπους της τα δικά της λαμόγια και μετά θα διεκδικήσει ότι έχει να διεκδικήσει. Οι τσαρλατάνοι που στο όνομα της αλληλεγγύης φοράνε δέκα μάσκες ελπίζοντας πως θα τη βγάλουν καθαρή, επειδή θέτουν σε μένα και στην υπόλοιπη κοινωνία ολοκληρωτικά και εκβιαστικά διλήμματα, δεν με αφορούν˙ είτε είναι πολιτικοί, είτε πολίτες, είτε ένθερμοι «επαναστάτες».