Εύκολα μπορεί οποιοσδήποτε πολίτης με κοινό νου να παρακολουθεί τον Αλέξη Τσίπρα καθώς κατεβαίνει καθημερινά την σκάλα του κακού. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι «γιατί;» και η απάντηση νομίζω, αυτονόητη: Η ανυπαρξία συγκροτημένης πολιτικής άποψης, που προέρχεται από την αγωνία για κομματική επιβίωση, τον έχει πείσει πως η μόνη οδός σωτηρίας είναι το ακατάσχετο, ακραίο υβρεολόγιο και η ανήθικη πολιτική συμπεριφορά, που γαργαλάει κάποια μικρή, κομματική- εκλογική πελατεία.
Επιτρέψτε μου τώρα μια προσωπική μαρτυρία που περιέχει προφανώς και μια ανίερη σύγκριση: Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 είχα πάρει συνέντευξη από τον Φελίπε Γκονσάλες που εκλέχτηκε πρωθυπουργός της Ισπανίας (1982) σε ηλικία σαράντα χρόνων. Ήδη από το 1974, στα 32 του χρόνια, είχε αναδειχθεί Γραμματέας ενός από τα μεγαλύτερα σοσιαλιστικά κόμματα του δυτικού κόσμου, του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Χαλαρός, δίχως πρωτόκολλο, δέχτηκε μετά το τέλος της συνέντευξης να μιλήσουμε για πολλά και διάφορα. Τον ρώτησα, λοιπόν, πώς ένας νέος πολιτικός, όπως αυτός, κατάφερε να συγκεράσει αντίθετες απόψεις στο μεγάλο κόμμα του, να πείσει για την πολιτική του ωριμότητα τον ισπανικό λαό και να φτάσει ως την πρωθυπουργία. Μου αποκάλυψε τότε ότι μεταξύ άλλων ριζοσπαστικών πρακτικών, μια φορά τον μήνα καλούσε σπίτι του λίγους -δοκιμασμένα ανιδιοτελείς- φίλους του, που δεν είχαν κομματικά ή άλλα αξιώματα αλλά και φίλους του διανοούμενους, νέους εργάτες κ.λ.π. από την δεξιά ως την αριστερά. (Είχε αποκλείσει κάτι ζόμπι φρανκικούς, φτυστούς σαν κάποιους δικούς μας απόστρατους…)
Σε μια ζεστή ατμόσφαιρα περνούσαν τη νύχτα με τεκίλα και τάπας, τραγουδούσαν παλιά ισπανικά ερωτικά και αντιφρανκικά τραγούδια και ο Γκονσάλες άνοιγε έναν ειλικρινή διάλογο: τους ζητούσε να του πουν ποια λάθη έκανε στη διάρκεια του μήνα, ποια σωστά και τι μπορεί να βελτιώσει. Μάζευε ιδέες, αφουγκραζόταν το κλίμα και έπιανε το σφυγμό της κοινωνίας από μια ομάδα αφιλόκερδων και ευαίσθητων πολιτών. Αυτές οι συναντήσεις βεβαίως δεν καθόριζαν, αλλά συνέβαλαν ουσιαστικά στη διαμόρφωση της πολιτικής του και της προσωπικότητας του. «Οφείλω πάρα πολλά σ’ αυτές τις συναντήσεις, μου καθάριζαν το μυαλό», μου είχε πει.
Θα σκεφτείτε: άλλες εποχές, άλλα μεγέθη, άλλες κουλτούρες. Σύμφωνοι, αλλά διαχρονικά στη δρώσα πολιτική υπάρχουν κάποιες σταθερές που δεν γερνάνε, όπως π.χ. να ασκείς πολιτική με πολιτικούς όρους και να μην συμφωνείς με όλους για όλα, έστω και στα μουλωχτά. Με ποιους λοιπόν διαλέγεται και από ποιους παίρνει ιδέες ο Τσίπρας; Από τις ανοησίες του Δον Κιχώτη της δραχμής, Λαφαζάνη; Μήπως από τον άλλον αστέρα, τον Στρατούλη, που όταν προπηλακίστηκε άγρια ο Πάγκαλος και ερωτήθηκε γι αυτό στην τηλεόραση, ξεκίνησε την βάρβαρη απάντησή του: «Το θέμα δεν είναι τι έπαθε ο Πάγκαλος, αλλά…» και ανέλυσε με το γνωστό υγρό ύφος τα πάθη του λαού; Ή μήπως μπορούν να του προσφέρουν χλωρές αριστερές ιδέες ο Παπαδημούλης και ο Μουλόπουλος.
Έχω την πεποίθηση ότι εδώ και καιρό ο μοναδικός προβληματισμός της χωριάτικης σαλάτας που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ είναι να βρεθεί η υβριστική ατάκα της επόμενης μέρας. Κάπως έτσι την πάτησε ο Τσίπρας με τις τσιρίδες του περί «ομερτά» κι έφαγε τη σφαλιάρα από τον Βενιζέλο μέσα στη Βουλή.
Αλλά ας μην κλαίμε για αυτόν και τους ευκαιριακούς σημαιοφόρους του. Να κλαίμε ίσως για άλλη μια περιπέτεια ενός χώρου που ατύχησε να εκπροσωπεί ένα μέρος του, κάποιος νέος στην ηλικία, αλλά πιο γερασμένος από όλους.
Υ.Γ. 1 Γνωρίζω πολύ καλά ότι σε αυτή την δίχως φρένα πορεία του Τσίπρα υπάρχουν και κάποια-ελάχιστα είναι η αλήθεια- σοβαρά στελέχη που εγκλωβίστηκαν στις αδιέξοδες θέσεις του. Ακούει άραγε ποτέ και τη γνώμη αυτών; Κι αν όχι αυτά τα στελέχη θα διαφοροποιηθούν κάποια στιγμή ή θα γίνουν ένα με τον πολιτικό πολτό της Κουμουνδούρου;
Υ.Γ. 2 Κάποιοι φροϋδιστές ίσως ρίξουν το φταίξιμο για τις απολιτικές και επικίνδυνες πρακτικές του Τσίπρα, στον μέντορά του, τον απερίγραπτο πλέον Αλαβάνο που τώρα προτρέπει μαθητές να μπουκάρουν στα σπίτια και να κλέβουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ! Ποιος θα ξεπεράσει ποιόν σ’ αυτή την κατρακύλα;
*Ο Κώστας Ρεσβάνης γεννήθηκε «Δεκέμβρη του '44» στον Πειραιά ακριβώς «σε μια μοτοσυκλέτα του ΕΛΑΣ». Διακόπτει τις σπουδές Ιατρικής και υπηρετεί μουλαράς. Δημοσιογράφησε στην προδικτατορική Αυγή, στον ΔΟΛ (Ομάδα, Ταχυδρόμος, ΝΕΑ) και ΕΡΤ (Τμήμα Ειδήσεων και ραδιοφωνικός Σταθμός Βόλου) για πάνω από τριανταπέντε χρόνια. Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Γιώργο Αρβανίτη δημιούργησε την εικοσάλεπτη ταινία «χωριό ένα, κάτοικος ένας!» που προβλήθηκε στην πρώτη εκπομπή των «Ρεπόρτερς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου