(αναδημοσίευση από elinaki)
Παρατηρώντας μία πολυπληθή παιδική χαρά, ένας ενήλικας δε βγάζει και πολύ νόημα. Πολλά παιδάκια, σε άτακτη σειρά, και το καθένα να απασχολείται με ότι του τράβηξε την προσοχή το τελευταίο λεπτό. Κάποια κάνουν παρέα για λίγο, άλλα παίζουν μόνα τους, στιγμιαία γίνεται μία συνεννόηση για το ποιος θα ανέβει πρώτος στην τσουλήθρα, μετά μπορεί να φύγει και κάποιο σπρώξιμο, καμιά σαβούρδα. Αν κάποια στιγμή, μέσα από αυτό το άναρχο μπουλούκι, βγει ένα παιδάκι κλαίγοντας με αίματα στο πόδι, δεν θα κάτσει κανείς να φτιάξει ολόκληρη γνωμάτευση για τα αίτια του τραυματισμού. Παιδάκι ήταν, σε παιδική χαρά, λογικό είναι να χτυπήσει κάπου ή με κάποια αδέξια κίνηση να χτυπηθεί από κάποιο άλλο παιδάκι. Σε κάθε περίπτωση, ο μικρόκοσμος της παιδικής χαράς προσφέρεται μόνο για εσωτερική κατανάλωση.Κάπως έτσι, κατέληξαν και οι διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Μέσω ακραίων και αμετάκλητων ιδεολογιών, άνευ λογικής, ένα τσούρμο κουκουλοφόρων μπαχαλάκηδων, Ελληναράδων Αριστερών, και ένστολων φασιστοειδών, έχει καταφέρει να απαξιώσει οποιαδήποτε κοινωνική δυναμική εκφράζεται στους δρόμους, μετατρέποντας κάθε διαδήλωση σε παιδική χαρά. Και τα όποια δίκαια ή άδικα κοινωνικά αιτήματα, τελικά καπελώνονται από ένα παιχνίδι εσωτερικής κατανάλωσης, που αναπτύσσεται ανάμεσα στην αστυνομία, τον αντιεξουσιαστικό χώρο και την Αριστερά που στην τελική δεν αφορά κανέναν, με τον ίδιο τρόπο που δεν αφορά κανέναν αν ο Μπάμπης ο Σουγιάς έχωσε μπουκέτο στον Στάθη τον Ντουλάπα στην κερκίδα στο χθεσινό ματς του Αστέρα Άνω Ραχούλας.
Η χθεσινή αντίδραση στον θάνατο ενός ανθρώπου ήταν η πιο χαρακτηριστική. Πάνω από ένα πτώμα έπεσαν διαφόρων ειδών μετέχοντες «ιδεολόγοι» για να υπερασπιστούν τη δική τους πλευρά. Και αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο μία μύγα που μυγιάστηκε, αλλά ένα σωρό πολιτικοί χώροι. Το χειρότερο όμως, κατά τη γνώμη μου, ήταν ότι κανένας από όλους αυτούς τους παθιασμένους «αγωνιστές» δεν άρθρωσε το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, σε έναν πολυπληθή χώρο που σκάνε δακρυγόνα και μολότοφ, όπου τα σπασμένα μάρμαρα πέφτουν βροχή και που η ένταση είναι διάχυτη παντού, φυσικά και θα υπήρχε νεκρός αργά ή γρήγορα. Για την ακρίβεια είναι θαύμα που δεν υπάρχει νεκρός σε κάθε μαζική διαδήλωση.
Αντ’ αυτού ακούμε την κλασσική πιπίλα περί προβοκατόρων, ταγμένων καθεστωτικών Κνιτών και ένα κάρο παπαρολογίες που δεν αφορούν κανέναν. Πάρτε το χαμπάρι. Το τι έγινε στο Πολυτεχνείο το ’95, ποιες είναι οι συνιστώσες του αντιεξουσιαστικού χώρου, τί είναι το ΚΝΑΤ, τα περί προδοσίας της ΚΝΕ και οι μετεφηβικές εξάψεις κάποιων πιτσιρικάδων ή κάποιων τελειωμένων και αποτυχημένων σαραντάρηδων που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο με μολότοφ και κρεμάλες δεν αφορούν κανέναν, πέρα από τον μικρόκοσμο της παιδικής χαράς. Το μοντέλο «έχω προβλήματα, οπότε θα τα κάνω όλα μπουρδέλο μπας και ως δια μαγείας εμφανιστεί ένας όμορφος και μαγικός κόσμος» είναι ξεπερασμένο εδώ και αιώνες από τη συντριπτική πλειοψηφία κάθε πολιτισμένης κοινωνίας και κάθε υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου.
Και επειδή τον γνωρίζω μια χαρά το συγκεκριμένο χώρο (τον έχω ζήσει από μέσα γύρω στα έξι χρόνια) μπορώ να καταλάβω το μέγεθος της παπαρολογίας όταν όλα τα μπάχαλα φορτώνονται εξ ολοκλήρου σε προβοκάτορες. Διότι, όταν γεμίζεις τα Εξάρχεια με τσιτάτα και βίαια συνθήματα, όταν γουρλώνουν τα μάτια σου κοιτάζοντας «ηρωικές» φωτογραφίες από επεισόδια, όταν εκστασιάζεσαι στην ένταση μίας βίαιης σύγκρουσης στους δρόμους, όταν κάθε στιγμή βαυκαλίζεσαι με τσιτάτα συνθήματα περί βίας, δολοφόνων κλπ, φυσικό είναι κάποια στιγμή να σου λασκάρει η βίδα και να τη ρίξεις την πέτρα. Και αν εσύ έχεις την ψυχραιμία να παραμένεις πιστός στο ιδεολογικό κομμάτι της αναρχικής ή κομμουνιστικής θεώρησης των πραγμάτων εκτός βίας, ο πιτσιρικάς δίπλα σου που είναι σαλεμένος για διάφορους λόγους δεν έχει καμία ψυχραιμία και περιμένει πως και πως την επόμενη διαδήλωση για να εκστασιαστεί με την αδρεναλίνη του.
Στην τελική, κάθε πολιτικός χώρος οφείλει να εξιλεώνεται μέσω της αυτοκάθαρσης. Στην προβοκάτσια, την ευθύνη ξεκαθαρίσματος την έχει το θύμα της προβοκάτσιας και όχι ο, ούτως ή άλλως κακοπροαίρετος, προβοκάτορας. Οποιοσδήποτε πολιτικός ή ιδεολογικός χώρος, οφείλει πρώτα να κάνει την αυτοκριτική του, και εφόσον καταλήξει στις αρχές που θέλει να εκπροσωπεί, να διατηρήσει ξεκάθαρη θέση. Ατάκες του στυλ «καταδικάζουμε την τάδε βία, αλλά επαινούμε την δείνα βία», όχι μόνο δεν βγάζουν κάποιο νόημα, αλλά αποτελούν και πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε είδους προβοκάτορα ή μέσο προπαγάνδας.
Παρατηρώντας μία πολυπληθή παιδική χαρά, ένας ενήλικας δε βγάζει και πολύ νόημα. Πολλά παιδάκια, σε άτακτη σειρά, και το καθένα να απασχολείται με ότι του τράβηξε την προσοχή το τελευταίο λεπτό. Κάποια κάνουν παρέα για λίγο, άλλα παίζουν μόνα τους, στιγμιαία γίνεται μία συνεννόηση για το ποιος θα ανέβει πρώτος στην τσουλήθρα, μετά μπορεί να φύγει και κάποιο σπρώξιμο, καμιά σαβούρδα. Αν κάποια στιγμή, μέσα από αυτό το άναρχο μπουλούκι, βγει ένα παιδάκι κλαίγοντας με αίματα στο πόδι, δεν θα κάτσει κανείς να φτιάξει ολόκληρη γνωμάτευση για τα αίτια του τραυματισμού. Παιδάκι ήταν, σε παιδική χαρά, λογικό είναι να χτυπήσει κάπου ή με κάποια αδέξια κίνηση να χτυπηθεί από κάποιο άλλο παιδάκι. Σε κάθε περίπτωση, ο μικρόκοσμος της παιδικής χαράς προσφέρεται μόνο για εσωτερική κατανάλωση.Κάπως έτσι, κατέληξαν και οι διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Μέσω ακραίων και αμετάκλητων ιδεολογιών, άνευ λογικής, ένα τσούρμο κουκουλοφόρων μπαχαλάκηδων, Ελληναράδων Αριστερών, και ένστολων φασιστοειδών, έχει καταφέρει να απαξιώσει οποιαδήποτε κοινωνική δυναμική εκφράζεται στους δρόμους, μετατρέποντας κάθε διαδήλωση σε παιδική χαρά. Και τα όποια δίκαια ή άδικα κοινωνικά αιτήματα, τελικά καπελώνονται από ένα παιχνίδι εσωτερικής κατανάλωσης, που αναπτύσσεται ανάμεσα στην αστυνομία, τον αντιεξουσιαστικό χώρο και την Αριστερά που στην τελική δεν αφορά κανέναν, με τον ίδιο τρόπο που δεν αφορά κανέναν αν ο Μπάμπης ο Σουγιάς έχωσε μπουκέτο στον Στάθη τον Ντουλάπα στην κερκίδα στο χθεσινό ματς του Αστέρα Άνω Ραχούλας.
Η χθεσινή αντίδραση στον θάνατο ενός ανθρώπου ήταν η πιο χαρακτηριστική. Πάνω από ένα πτώμα έπεσαν διαφόρων ειδών μετέχοντες «ιδεολόγοι» για να υπερασπιστούν τη δική τους πλευρά. Και αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο μία μύγα που μυγιάστηκε, αλλά ένα σωρό πολιτικοί χώροι. Το χειρότερο όμως, κατά τη γνώμη μου, ήταν ότι κανένας από όλους αυτούς τους παθιασμένους «αγωνιστές» δεν άρθρωσε το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, σε έναν πολυπληθή χώρο που σκάνε δακρυγόνα και μολότοφ, όπου τα σπασμένα μάρμαρα πέφτουν βροχή και που η ένταση είναι διάχυτη παντού, φυσικά και θα υπήρχε νεκρός αργά ή γρήγορα. Για την ακρίβεια είναι θαύμα που δεν υπάρχει νεκρός σε κάθε μαζική διαδήλωση.
Αντ’ αυτού ακούμε την κλασσική πιπίλα περί προβοκατόρων, ταγμένων καθεστωτικών Κνιτών και ένα κάρο παπαρολογίες που δεν αφορούν κανέναν. Πάρτε το χαμπάρι. Το τι έγινε στο Πολυτεχνείο το ’95, ποιες είναι οι συνιστώσες του αντιεξουσιαστικού χώρου, τί είναι το ΚΝΑΤ, τα περί προδοσίας της ΚΝΕ και οι μετεφηβικές εξάψεις κάποιων πιτσιρικάδων ή κάποιων τελειωμένων και αποτυχημένων σαραντάρηδων που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο με μολότοφ και κρεμάλες δεν αφορούν κανέναν, πέρα από τον μικρόκοσμο της παιδικής χαράς. Το μοντέλο «έχω προβλήματα, οπότε θα τα κάνω όλα μπουρδέλο μπας και ως δια μαγείας εμφανιστεί ένας όμορφος και μαγικός κόσμος» είναι ξεπερασμένο εδώ και αιώνες από τη συντριπτική πλειοψηφία κάθε πολιτισμένης κοινωνίας και κάθε υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου.
Και επειδή τον γνωρίζω μια χαρά το συγκεκριμένο χώρο (τον έχω ζήσει από μέσα γύρω στα έξι χρόνια) μπορώ να καταλάβω το μέγεθος της παπαρολογίας όταν όλα τα μπάχαλα φορτώνονται εξ ολοκλήρου σε προβοκάτορες. Διότι, όταν γεμίζεις τα Εξάρχεια με τσιτάτα και βίαια συνθήματα, όταν γουρλώνουν τα μάτια σου κοιτάζοντας «ηρωικές» φωτογραφίες από επεισόδια, όταν εκστασιάζεσαι στην ένταση μίας βίαιης σύγκρουσης στους δρόμους, όταν κάθε στιγμή βαυκαλίζεσαι με τσιτάτα συνθήματα περί βίας, δολοφόνων κλπ, φυσικό είναι κάποια στιγμή να σου λασκάρει η βίδα και να τη ρίξεις την πέτρα. Και αν εσύ έχεις την ψυχραιμία να παραμένεις πιστός στο ιδεολογικό κομμάτι της αναρχικής ή κομμουνιστικής θεώρησης των πραγμάτων εκτός βίας, ο πιτσιρικάς δίπλα σου που είναι σαλεμένος για διάφορους λόγους δεν έχει καμία ψυχραιμία και περιμένει πως και πως την επόμενη διαδήλωση για να εκστασιαστεί με την αδρεναλίνη του.
Στην τελική, κάθε πολιτικός χώρος οφείλει να εξιλεώνεται μέσω της αυτοκάθαρσης. Στην προβοκάτσια, την ευθύνη ξεκαθαρίσματος την έχει το θύμα της προβοκάτσιας και όχι ο, ούτως ή άλλως κακοπροαίρετος, προβοκάτορας. Οποιοσδήποτε πολιτικός ή ιδεολογικός χώρος, οφείλει πρώτα να κάνει την αυτοκριτική του, και εφόσον καταλήξει στις αρχές που θέλει να εκπροσωπεί, να διατηρήσει ξεκάθαρη θέση. Ατάκες του στυλ «καταδικάζουμε την τάδε βία, αλλά επαινούμε την δείνα βία», όχι μόνο δεν βγάζουν κάποιο νόημα, αλλά αποτελούν και πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε είδους προβοκάτορα ή μέσο προπαγάνδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου